Hasta hace relativamente poco, YO pensaba que era FELIZ, pero…..(siempre hay un pero) pero toquè fondo. Me desmoroné. Me caí y ya no me quedaban CASI fuerzas para levantarme. Y esas CASI me hicieron tender la mano y aferrarme a lo poco del MI verdadero que me quedaba.
Y lloré y lloré y lloré, y me quedé sin lágrimas y todavía no fuí capaz de ver como me levantaba. Esta vez las làgrimas NO ayudaron.
Y cogí aire, hinchè mis pulmones (que por cierto según mi última revision médica tengo una capacidad pulmonar mayor que la media) y tomé prespectiva y distancia, como quien va a chutar para un penalty y me fui a hacer COACHING, supongo que fue mi mejor opción porque la otra era el Psiquiatra y la verdad, no me apetecia NADA.
y, funciona? Pues no lo sé, todavía estoy en ello, pero ayuda. Si, ayuda mucho…. ayuda a que estoy aprendiendo a buscarme, a que yo me guste, a entenderme y a perdonarme…. Ayuda a ir desaciendo todos los nudos de mi madeja y a lo mejor hasta aprenderé a ser YO, otra vez.
Y con el tiempo seguro, seguro que me encuetro.
Por cierto…. como siempre nadie se enteró que me habia caido….ya me preocupé yo de disimular. Como siempre.
HASTA PRONTO
Doncs….. quan et tornis a «entrebancar» i… «caiguis»……
No dubtis que aqui hi ha una mà dispossada a ajudar-te a aixecar.
Un petonàs enorme guapa!
(un escrit preciós…. com sempre!)